Par
Zamenhof dans
Espéranto le
14 Avril 2005 à 02:17
Ŝi ĵetis patrinecan rigardon sur min. Mi vidis
larmon en ŝia okuloj. Post momenteto... Mi enbrakumis ŝin per subita movo. Ŝi
mole kaj senforte apogis sian kapon sur mia ŝultro, kaj diris: Mia kara filo,
la plej grava parto sur homa korpo ĝuste estas la ŝultroj.
Mi demandis ŝin: ĉu pro tio, ke la ŝultroj subtenas mian kapon? Ŝi respondis:
Ne. Estas pro tio, ke viaj ŝultroj povas subteni la kapon de viaj amikoj kaj
amatoj, kiam ili ploras. Mia kara, dum nia tuta vivo, ni ofte bezonas ŝultron
por apogi nin plorantan. Mi esperas, ke vi havu korajn amikojn kaj amatojn.
Tiel vi trovas apogeblan ŝultron ĉi-kiam vi bezonas, kiel mi bezonas la vian
nun.
esperantigita el ĉina de Nigra Okulo
kiom prava!
En voilà un qui a le sens des vraies valeurs!
Jes ja.. prave, bele. Kaj ankaŭ... Kiom plaĉe enŝovi la kapon inter la gastamaj mamoj de edzino, amikino. Ama brakumado, mama brakumado..Sinlaso, sinforgeso ene, varme, dolĉe. Amike via, La senmemora ivo dankas vin por la cito de miaj vortoj pri poresperanta "laboro".